Rezystancja powierzchniowa to opór zmierzony pomiędzy dwiema elektrodami przyłożonymi do polakierowanej powierzchni. Pomiar odbywa się zgodnie z normą DIN EN 61340-2-3 „Procedura badania mającego na celu określenie rezystancji i specyficznej rezystancji twardych, płaskich materiałów wykorzystywanych do zapobiegania naładowaniu elektrostatycznemu”.
Decydująca dla prawidłowego pomiaru jest jakość kontaktu metalicznej elektrody pomiarowej z mierzoną powierzchnią. W celu wykluczenia błędów stosuje się elektrody cylindryczne o ciężarze 2,5 kg z naklejoną miękką gumą przewodzącą, która zapewnia możliwie intensywny kontakt na płaskiej powierzchni. Ponadto przed pomiarem należy całkowicie usunąć zanieczyszczenia z mierzonej powierzchni.

Odległość pomiędzy elektrodami, mierzona od środka elektrody, musi wynosić minimum 250 mm.

Uznaje się, że powłoka odprowadza ładunki, jeśli zgodnie z opisaną procedurą pomiarową zmierzona rezystancja wynosi >7,5x10⁵ Ω i <1x10⁹ Ω. Przy wartościach poniżej 10⁴ Ω uznaje się, że powierzchnia przewodzi ładunki, natomiast rezystancja powierzchniowa powyżej 10¹¹ Ω oznacza, że powierzchnia jest elektrycznie izolująca.

Ponieważ powlekane podłoże znacząco wpływa na przewodnictwo między dwoma punktami na powierzchni, wyniki stosowania powlekanego aluminium mogą być nieodpowiednie. Dlatego wykorzystanie powlekanego aluminium w zastosowaniach ESD nie jest zalecane.

Funkcja odprowadzania ładunków elektrostatycznych może mieć nieznaczny wpływ na kolor. Aby uzyskać optymalne rezultaty w zakresie rezystancji, należy bezwzględnie przestrzegać grubości powłoki 60 – 80 μm. Ze względu na wpływ powierzchni w przypadku strukturalnych farb proszkowych można wykonywać tylko pomiary porównawcze.

Wymagane grubości powłoki wynoszą 80 – 100 μm.